به نام خدا
پناه پناهندگان

در تاریخ آمده دو مرد به نام «لیس خزاعی» و «سعید بن مسیب» با یکدیگر گفتگو می کردند.

لیس از سعید پرسید: تو در واقعه ی غارت مدینه حاضر بودی، جریان آن چه بود؟

سعید پاسخ داد: حکایتش طولانی است، راستش بعد از شهادت امام حسین علیه السلام ظلم و ستمگری یزید و حکم رانانش صبر مردم را به سر رسانیده بود.

او خود مردی شرابخوار و قمارباز بود و دائم در لهو و لعب و عیش و نوش به سر می برد. حکمرانان او نیز به چپاول مردم سرگرم بودند. مردم مدینه در اعتراض به اعمال او، حاکمش را از شهر بیرون کردند.

یزید هم به تلافی، «مسلم بن عقبه» را با لشکری برای سرکوبی ایشان فرستاد.

آن سپاهیان بی رحم به محض ورود به شهر هر که را که در مسیرشان بود به ضرب شمشیر کشتند، به خانه ها هجوم آورده و اموال را غارت کرده و کودکان را در حال شیرخوردن از آغوش مادر بیرون کشیده و به دیوار کوبیدند، احشام و حیوانات خانگی را از دم تیغ گذرانیدند.

صدای ضجه ی زنان به هوا برخاسته بود و مردم وحشت زده به هر سو می دویدند و به دنبال سوراخ و روزنی می گشتند تا خود را از دید یزیدیان مخفی نمایند.

اما من به یاد مولایم امام سجاد علیه السلام افتادم، سراغش را گرفتم تا از وی چاره ای بجویم. به من گفتند که آن حضرت در مسجد مدینه و در جوار قبر جدّش پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله پناه جسته است.

من و جمعی از شیعیان نیز به آن حضرت پیوستیم. در آن هنگام دیدم که مولایم آسوده خاطر، غرق در راز و نیاز با خداوند بود، با آرامشی چون کشتی ای که در کنار ساحل لنگر گرفته باشد.

به هنگام نماز، امام دعایی می خواندند و پرده ای میان ما و دیگر مردمان حائل می گشت آن گونه که ما آن ها را می دیدیدم و آن ها ما را نمی دیدند، در عین حال غارتگران سوار بر اسب در صحن مسجد جولان می دادند و شمشیرهای خود را از خون مردم سیراب می ساختند.

در آن واقعه شهر به خاک و خون کشیده شد و جز آنان که به امام زمانشان -حضرت سجاد علیه السلام- پناه آورده و به آن بزرگوار تمسک جسته بودند کسی نجات نیافت. (منتهی الامال/ص???)

***

امروز نیز چون آن روز جوامع بشری دست به گریبان انواع گرفتاری ها و معضلات لاینحل می باشد.

امروز نیز چون آن روز، آتش جنگ و ستیز و تباهی در سرزمین های اسلام شعله بر می کشد و دشمنان امروز شیعه دست کمی از سپاهیان «مسلم بن عقبه» -سرلشکر یزیدی- ندارند.

امروز سلاله ای پاک نهاد از تبار پیامبر صلی الله علیه و آله؛ آخرین یادگار اهل بیت عصمت، مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف در بین مردم است.

پس چرا ما به سان سعید بن مسیب به امام زمان خود رجوع نکرده و از آن بزرگوار چاره جویی نمی کنیم.

شاید تصور می کنیم که آن حضرت صرفا هنگام ظهور، امکان اعمال نفوذ پیدا کرده و شیعیان خود را نجات می دهدو تا آن زمان فرا نرسد کاری از ایشان برنمی آید.

شاید گمان می کنیم در عصر غیبت دستگیری و یاری رسانی امام زمان علیه السلام از شیعیان محدود به موارد جزئی و فردی بوده و امکان حل مشکلات بزرگتر و اساسی تر وجود ندارد.

حال آن که همه ی این ها پندارهایی نادرست است، امام عصر عج الله تعالی فرجه الشریف همین امروز نیز صاحب اختیار و سرپرستی توانمند و پدری دلسوز برای مردم بوده و می تواند همچون جدّ گرامیش حضرت زین العابدین علیه السلام هنگام بروز بحران ها و حوادث اجتماعی پناهگاه و محل امنی برای بندگان خدا باشد.

لازم است در وقت بروز چنین مشکلاتی به کسانی که درس خوانده ی مکتب اهل بیت و آشنا به کلام آن عالی مقامان و از راویان احادیثشان می باشند رجوع نماییم.

چه آنان نیک می دانند که در آشوب های زمانه که افراد دچار سردرگمی و اضطراب شده و سراسیمه به هر سو سرکشیده و به هر روزنی پناه می برند باید ایشان را متذکر ساخته و به دادرس و منجی حقیقی دلالت نمایند.

بی تردید آن بزرگوار خواه در عصر غیبت، خواه در ایام ظهور چه در مشکلات فردی و چه در رویدادهای اجتماعی، یگانه منجی می باشند به شرط آن که به او تمسک کرده و توسل بجوییم و از وی غافل نمانیم.
منبع : پدر مهربان