امام مهدی، علیه‏السلام، دربیان شهید سید مرتضی آوینی

این بچه‏ها معماگونه هستند در عین گریستن می‏خندند و در عین خندیدن می‏گریند. دل دریایی‏شان مطمئن و آرام است اما در عین حال امواج بیقراری‏شان بیتابانه خود را به ساحل بلند سینه‏های ستبرشان می‏کوبد. اینان ذخیره‏های خداوند برای عصر آخرالزمان هستند برگزیدگانی که تاریخ، هزاران سال در انتظار قدومشان بوده است.

عصاره امتهای پیشین همانان که «فسوف یاتی الله بقومم یحبهم و یحبونه اذلة علی المؤمنین و اعزة علی الکافرین یجاهدون فی سبیل‏الله و لا یخافون لومة لائم‏»...

چه روزگار شگفتی، تاریخ آینده کره ارض بارور حوادثی بس شگفت است‏حوادثی که مجد و عظمت جهانگیر اسلام را در پی خواهد داشت و این همه را تنها کسی درمی‏یابد که منتظر است و بوی یار را از فاصله‏ای نه چندان دور می‏شنود و هر لحظه انتظار می‏کشد تا صدای «اناالمهدی‏» از جانب قبله بلند شود و او را به سوی خویش فراخواند.

راهیان کربلا را بنگر، آنان خوب دریافته‏اند که زندگی به خون وابسته است و پیکر تاریخ، بی‏خون خدا، ثارالله، مرده‏ای بیش نیست و سر مبارک امام شهید برفراز نی رمزی است‏بین خدا و عشاق یعنی که این است‏بهای دیدار. به یادآر فرموده صاحب‏الزمان را که ما را به اعمالی فراخوانده‏اند که به محبتشان نزدیک‏تر است: «فلیعمل کل امرء منکم ما تقرب من محبتنا» و براستی مگر محبت آنان در چیست؟ در محبت‏حسین. محب حسین محبوب خداست و کدام راه از این نزدیکتر!؟

بشنو، زبان حال آنان را بشنو: حسینا! اماما! هرچند ما عاشورائیان قرن پانزدهم هجری قمری کربلا نبودیم تا به ندای هل من ناصر تو پاسخ گوییم و حق را یاری کنیم; اما حسینا ما می‏دانیم که تاریخ بر محور تو و عاشورا و کربلایت می‏گردد و زمان از آن می‏گذرد تا یاران تو را از صلب پدران و رحم مادرانشان بیرون کشد و همه آنان را در زیر علم خونخواهی تو گردآورد و آنان را وارث زمین گرداند و اینچنین همه تاریخ روزی بیش نیست و آن روز روز عاشوراست.